डाव- कविता

हातात पत्ते घेऊन 

आपण खेळायला बसतो

किलवर, इस्पिक, चौकट, बदाम

चार रंगांच्या पानांची भेसळ

सगळ्यात हलकी पाने आपल्या वाट्याला

समोरील भिडूच्या पानांतले गुपित

आपल्याला भेडसावू लागते

त्याची पाने काय असतील?

त्याचे रंग कोणते असतील?

ती जड असतील की हलकी?

तो हसल्यासारखं वाटतो

त्याच्या हातातील पानांच्या आधारावर

त्याच्या नजरेने आपण खिजवले जातो

डाव सुरु होतो..........

आपल्या गुलामावर त्याची राणी कुरघोडी करते

आपली एकुलत्या एका राजाचा जीव त्याचा हुकमी एक्का घेतो

आता उरलेली पाने असून नसल्यासारखीच

आपल्या प्रत्येक रंगाच्या पानावर त्याचे रंग धावून येतात

आपल्या प्रत्येक पानावरील त्याचे वर्चस्व 

जणू काही आधीच लिहिलेले असते

आपण गळाठल्या नजरेने त्याचं ते 

भीषण, रौद्र खेळणं पाहू लागतो

त्याच्या खेळातील मातब्बरीपुढे 

आपला उडालेला असतो धुव्वा 

आता हरण्याला पर्याय नसतो

वाट पहायची असते फक्त

शेवटचे पान पडण्याची!