चौपाटी

बऱ्याच वर्षांनी एकेकाळी नेहमीच्या वाटणाऱ्या चौपाटीवर 

पाउल टाकले आणि...............

भेळेतले चुरमुरे, शेंगांची टरफले, आईस्क्रिमचे चमचे 

वाळू इतकेच पायाला चिकटले  

समुद्रातील प्रपातकारी लाटांच्या गर्जना ऐकण्यास 

कान आतुर होतात तोच ...........

घोड्यांचे खिंकाळणे, फेरीवाल्यांच्या आरोळ्या आणि 

कर्णकर्कश्य पिपाण्यांनी कानांना फितवले  

एखाद्या निवांत जागी बसावे या इच्छेने 

नजर सर्वत्र भिरभिरू लागली 

तोच कोपऱ्या कोपऱ्यातून दडलेला बीभत्स निवांतपणा 

एकदम अंगावर आला .............

समुद्रातील खाऱ्या पाण्याचा वास नाकाला स्पर्शण्याआधीच  

फिरत्या गाड्यांतून दरवळणारे आंबट-तिखट वास 

नाकातून थेट पोटात शिरू लागले .........

तशातही वाळूत क्षणभर बसण्याच्या इर्षेने 

विसावले खरी परंतु ..........

शेजारी पडलेल्या खरकट्या कागदांनी , पुढाऱ्यांच्या आश्वासनपत्रांनी  

आणि जाहिरात पत्रिकांनी त्यांची येथील बैठक पक्की केली होती  

कुठेतरी वाळूचे किल्ले सांधायचा 

अयशस्वी प्रयत्न चालला होता 

कोण नवरा-बायकोत प्रापंचिक समस्यांचा 

उहापोह चालला होता ...........

चक्रात बसलेल्या मुलांच्या गगनभेदी किंकाळ्या 

शांतता भेदून जात होत्या 

तर कुठे डास, ढेकूण, पाली, झुरळे इ. चे निर्दालन करणारी 

हमखास औषधे इच्छुकांच्या गराड्यातून निनादत होती  

कुठल्यातरी कोपऱ्यात, कोणत्यातरी 'अबक' नामक युनियनची 

भेळेपेक्षाही तिखट आणि शस्त्रापेक्षाही धारदार चर्चा रंगली होती 

मी मनाच्या अदृश्य कोपऱ्यात साठवलेली 'ती' चौपाटी 

आता कायमची रिती झाली...........