स्मार्ट फोन जेव्हा निर्बुद्ध होतो तेव्हा ………।

काही दिवसांपूर्वीच मी बाजारातून नवीन 'android' खरेदी केला. स्मार्ट फोन हे आज्ञाधारक  असावेतच अशा अपेक्षेनेच मी तो घेतला होता. इतर कोणी नाही तर या आपल्या मालकीच्या फोनने तरी आपलं म्हणणं ऐकावं अशी माफक अपेक्षा होती. सुरवातीला काही दिवस तो आज्ञाधारकपणे वागल्याने सुखाचे गेले  
निरनिराळे गेम्स, फोटोज, गाणी, व्हीडिओज, लाइव्ह wallpapers, chats मजा येत होती. जे हवं ते क्लिक करून नव्हे नुसते टच करून मी मिळवत होते.       
पण मग एक दिवस या फोनच्या अंगात आले. त्याला पुरेशी इलेक्ट्रिसिटी खाऊ घालूनही तो माझं काहीच ऐकेनासा झाला. नवा wallpaper डाऊनलोड  कर म्हणून सांगितलं तर जुनाच  wallpaper तो मला वारंवार दाखवू लागला. त्याला बहुधा 'जुनं ते सोनं' या म्हणीची आठवण येत असावी. त्यानंतर मी बुद्धीबळ खेळण्याचा प्रयास केला तर माझी महत्वाची मूव्ह चालली असताना याने एकदम डोळ्यांसमोर अंधार केला. मी शूटिंग बबल्स खेळताना तो मला मनाप्रमाणे शूट करू देईना. म्हणजे समोर आरोपी हात वर करून शरणागती पत्करून उभा आणि त्याचवेळेस पोलिसाच्या हातातली बंदूक घरंगळून खाली पडावी असा काहीसा सीन निर्माण झाला होता. त्यामुळे या खेळातही मलाच शरणागती पत्करावी लागली.    
मी स्वत: संगीत शिक्षिका आहे. मला नुसता गळा 'अपडेट ' करून चालत नाही तर कानही अपडेट करावा लागतो. म्हणूनच मी वेगवेगळ्या शास्त्रीय गायक/ गायिकांची गाणी सातत्याने ऐकत असते.  एखादा आवडीचा राग निवडून त्यातील बंदिश आवडत्या गायकाकडून ऐकावी म्हणून माझी उत्सुकता शिगेला पोहोचली असताना फोनने नन्नाचा पाढा आळवण सुरु केलं. माझ्या आनंदाचं परिवर्तन घोर निराशेत झालं. आता काय करावं म्हणजे हा आपलं म्हणणं ऐकेल या प्रश्नाने माझं डोकं पुरतं पिंजून काढलं. माझी एक मैत्रीण म्हणाली म्हणून त्याला मी लटक्या रागाने चापट्या सुद्धा मारून पहिल्या . पण ज्याचं नाव ते! तो बहुतेक सुधारण्या पलीकडे गेला होता. त्याला न ऐकण्याचे जणू डोहाळेच लागले होते.     
माझा सगळा राग त्याच्यावर निघूनही तो 'झपूर्झा' स्थितीतच होता. तुला मी ज्या सूचना देते त्या कशा कळत कशा नाहीत. तुझी बुद्धी राजकारणी लोकांसारखी नेमकी कुठे चरायला गेली आहे वगैरे प्रश्नांचा भडीमार लोकप्रिय वाहिनी वरील प्रसिध्द संचालकासारखा हातवारे करून केला तरीही माझा फोन केवळ स्थितप्रज्ञाची अवस्था दर्शवत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर एकही आठी , एकही सुरकुती नव्हती, त्याच्या भुवया ही वक्राकार नव्हत्या. थोडक्यात निर्बुद्ध आणि गेंड्याची कातडी पांघरलेले महाभाग जसे दिसतात तसाच तो मला वाटत होता. मला काय वाटते आहे याची त्याला जराही फिकीर नव्हती. एवढे पैसे खर्चून विकत घेतलेला हा गुणी , चपळ आणि स्मार्ट असे विशेषण असलेला फोन चक्क मला बधत नव्हता.        
मी तुझे बिघडलेले डोके वठणीवर आणल्याशिवाय स्वस्थ बसणार नाही असा विडा मी तत्क्षणी उचलला. जाण्यायेण्यावर काही पैसे खर्च करून त्याचे डोके एकदाचे तपासून घेतले, त्याच्या अधूनमधून उद्भवणाऱ्या आजारावर तात्पुरती का होईना उपाययोजना केली आणि त्याच्या वठणीवर आल्याची हमी मिळताच आनंदाने घरी परतले.    
महागाई, निवडणुका , whats app, परीक्षा असे सगळेच तोंडावर असताना मला ऐनवेळी तोंडघशी पाडणारा हा फोन आता प्रेमाने किंवा धाकाने माझ्या आज्ञेत राहील यासाठी मी जीवाचे रान करणार आहे. जय android !